laatste groet uit India

Onze laatste uurtjes in India gaan NU in. Het is mooi geweest. Heel mooi zelfs. Al begint de hitte en vermoeidheid toch wel zoetjesaan in onze kleren te kruipen. We kunnen nog nauwelijks 'pap' zeggen. Schrijven lukt nog net.

Chennai, waar we momenteel onze laatste uren slijten, is in grote lijnen vergelijkbaar met Delhi : dezelfde chaos en drukte, dezelfde armoede en miserie, dezelfde 'netheid'. Alleen is het hier zo`n 20 graden warmer, dus krijg je het aroma van het afval er als bonus bovenop. Wat we er ook bovenop krijgen is de geur van jasmijntjes : de meerderheid van de dames loopt hier met een halve boeket versgeplukte jasmijntjes in hun haren. En zo stapt een mens volledig bedwelmd van de bus (slechts deels door de jasmijntjes...) . :-)
En bloedheet is het hier. Het enige waar we momenteel toe in staat zijn is drinken om het daarna opnieuw te kunnen uitzweten. Het mag zelfs water zijn. Zo wanhopig zijn we. De Belgische koelte zal een welgekomen verademing zijn (al zal ik wellicht heel vlug spijt krijgen van deze woorden).

Maar goed, morgen om 9u30 beginnen we aan onze 3 vluchten (Chennai/Delhi, Delhi/Frankfurt, Frankfurt/Brussel). En dan komt de doemdenker in mij heel even naar boven : 3 keer dat er iets fout kan lopen. Want de reis is met een afgelasting begonnen en de vertragingen hebben zich ietwat als een rode draad doorheen onze reis gesponnen. Want u kent mij intussen : ik knijp er graag `even` tussenuit, maar als de dag gekomen is om terug huiswaarts te keren, kan het niet snel genoeg gaan. Hoe leuk het allemaal ook was.

Maar laat ons er gewoon van uit gaan dat alles volgens schema zal verlopen. Als we dan onze Indische klok met die van jullie gelijkzetten, komt het er op neer dat we om 5u `s morgens van de grond gaan, om 3 uur `s morgens in de luchthaven verwacht worden, en best om 2u een tuk-tuk aan de haak zien te slaan om ons een laatste keer heelhuids af te leveren. Wat zullen we er weer lekker frisjes bijlopen eens we rond middernacht thuis gaan arriveren. En wat een fantastisch idee, realiseer ik me nu, was het toch van mij om maandag alweer aan het werk te gaan...
In ieder geval : voor zij die zondag voor mijn ontbijt zorgen : graag een glaasje versgeperst mango-sap. Watermeloen-sap mag eventueel ook. Ik wil er niet al te moeilijk over doen. En, aub, sla op m`n handen als ik een halve kilo suiker in m`n koffie zou gieten. Want het zijn niet enkel goeie en gezonde gewoontes die die onverbiddelijke Indische zoetekauwen ons hebben aangeleerd.

Zo, dit was het dan voor de laatste keer vanuit India.

We eindigen met de woorden waar we mee begonnen zijn : Namaste !
U was een uitermate fijne virtuele reisgezel.

x

in staking

Algemene staking in Kerala vandaag -het openbaar vervoer ligt dan ook sjiekeplat - we zitten dus ongewild nog een extra dagje vast in Cochin. Byebye plannen voor vandaag. Extra dagje vakantie in de vakantie dus. Tijd dus om voor jullieweer wat tijd te maken.Jullie worden echt wel teveel verwend...

3 kwartier in de tuk-tuk - 2 uur wachten in de luchthaven - 1 uur op de vlieger - 3 uur wachten in de luchthaven - nog eens 1 uur in de vlieger - anderhalf uur in de taxi. Zo geraak je in India 800 km verder. De trein of bus nemen is uiteraard ook een mogelijkheid, maar dan doe je er minstens 2 keer zo lang over.

En als je dan hoopt om bij aankomst`s avonds laat in je hotel van een verkwikkende douche te mogen genieten, blijkt dat helaas ijdele hoop: dubbele boeking van de hotelkamer. Zelfs na telefonische reservatie, bevestiging via mail en om helegans zeker te spelen: nog maar eens een extra bevestiging mailsgewijs. Helaas, onze fout: we hadden wellicht nog een 4de keer moeten bevestigen...
Maar - niet onbelangrijk -een Indiër zal je nooit in de kou laten staan (of in de warmte inons geval): binnen het halfuur was een nieuw logement voor ons geregeld. Deze keer bij Mr. Das en Mevr. Jasmine. In een netjes verzorgde homestay, maarmet minuscuul klein kamertje,en een minuscuul klein bedje weliswaar. Maar, no worries: veel plaats hebben we niet nodig - tegen de tijd dat we in ons bed belandden waren we toch al half-opgevreten door de muggen.

En (volgende frustratie), als je dan ook nog eens hoopt om het stof en de emoties te kunnen doorspoelen met een frisse pint, lijkt ook dát plan niet door te gaan. Maar bon, we zijn nog altijd in India, niet in Utopia. We zijn blijkbaar in één of ander hyper-katholiek - maar toch wel idyllisch - gat terecht gekomen, waar geen dranklicenties mogen uitgereikt worden in de onmiddellijke nabijheid van een kerk of school.En da`s zo ook vrijwel de hoofdbrok van wat hier te vinden is: scholen en kerken. En café`s zonder bier... We beginnen ons al af te vragen wat meneer pastoor tijdens zijn zondagsmis dan wel in zijn kelk doet. Echt bloed?

Ik voeg toe aan mijn verjaardags-verlanglijstje: 1 bak bier.
En een tuk-tuk, want het blijven toch zalige karretjes om je van punt A naar punt B te laten vervoeren. Als kamikaze-piloten zigzaggen en slalommen ze door het verkeer, en toch heb je de (quasi) zekerheid dat ze perfect weten waar ze mee bezig zijn en dat je heelhuids je doel zal bereiken. Het hele verkeer is hier trouwens één groot kluwen, en toch loopt alles in zekere zin georganiseerd. En geen agressie, geen gevloek, gesakker of uitgestoken middelvinger. Niks van dat alles. Enkel wat wild heen en weer getoeter. Ieder vecht weliswaar voor z`n plaats op de weg, maar staat die plaats - zonder verpinken - van tijd tot tijd dan ook weer heel hoffelijk af. Wij, dappere Belgen, zouden hier duidelijk nog een lesje in (verkeers)tolerantie kunnen leren.
Bon, voor zover deze aflevering van 'Kijk-Uit'.

Morgen gaat het richting Chennai (in de hoop en veronderstelling dat het openbaar vervoer tegen die tijd terug normaal verloopt). Final destination. Met de nachttrein. Of, gezien de temperaturen en de 'snelheid' waaraan een gemiddelde trein hier rijdt, misschien beter: stoomtrein.

Hear you back on Friday. Voor een laatste Indische groet wellicht...

Van Bloody Hot tot Bloody Mary

Ik zit een beetje met een soort van writer`s block. Je weet wel : je wil wel dingen op papier zetten, maar je gedachten zijn al verdampt, nog voor je de kans gekregen hebt ze in woorden om te zetten. Komt wel vaker voor bij zo`n tropische temperaturen, naar het schijnt, maar ik zit er intussen toch maar mee

Maar goed, hebben jullie geen boodschap aan. We persen er toch maareen korte impressie van de voorbije dagen uit. Leun maar lekker achterover en geniet maar ten vollemee : op en langs de de Goa-stranden waan je je in als het ware in eenBob-Marley-tijdperk : van tijd tot tijd wat reggae-muziek, cocktailtje,beach-boysdie je aansprekenmethet coole 'Hey, yo, my friend', strandwandelingetje, cocktailtje, lekker chillen op het strand, cocktailtje. Enkel het echte bak- enbraadwerk laten we liever aan ons voorbij gaan.Het is niet onze ambitie eruit te zien als 2 kleine negertjes. Het volstaat al dat we hier ongewildmet 2 kroezelkopkes rondlopen door de drukkende en vochtige zeelucht.Niet dat we hier op onze lauweren rusten. We haspelen onze dagelijkseportiekilometers er aan een razend tempo door.Ik ben al helemaal klaar voor de Torhoutse Nacht van Vlaanderen.

Klinkt allemaal vrij idyllisch, maar na een paar dagen hebben we het hier wel gehad. Eigenlijk hadden wetemidden de carnaval-festiviteiten moeten gezeten hebben. Echter, een bus met schoolgaande kinderen moet de 1 of andere ravijn ingeduikeld zijn, met 6 dodelijke slachtoffers tot gevolg. Gevolg : algemene afgelasting van het carnaval in Goa. Spijtige zaak voor die kinderen uiteraard. Wijzelf kunnen er wel mee leven. We hadden toch geen goesting om een praalwagen in mekaar te steken. Trouwens, niets kan wellicht tippen aan het carnaval in Rio de Janeiro.

Goa is trouwens ook weinig vergelijkbaar met hetechte India dat we de voorbije weken hebben gezien. Niet dat we kicken op zoveel armoede en miserie uiteraard. Maar moest je ons vertellen dat we in Spanje of Portugal zijn, we zouden het zowaar nog geloven ook - maar wellicht zitten de veelvuldige Portugese straatnamen en dies meer daar wel voor iets tussen. Behalve de taal dan : Hindi blijft Hindi voor ons. Of beter : Chinees. Maar het vegetarische en non-alcoholische Hindoeisme heeft dan weer zijn leiderspositie moeten afstaan aanhet meer herkenbare Christelijke : concreetvertaalt zich dat in het feitdat in het straatbeeld geenzwijnen meer loslopen, maar dat zenetjes in curry verwerktin restaurants geserveerd worden, en dat we niet langer met het schaamrood op onze kaken naar een frisse pintmoeten vragen -laat staan die ook nog uitdrinken. Praise the Lord !Uweet dat we nu eenmaal begaan zijn met onze gezondheid : niets is belangrijker dan de vochtbalansop peil te houdenonder dergelijke extreme en warme weersomstandigheden. De `Goanen` hebben zelfs hun eigen wijn geproduceerd : best vergelijkbaar met een mierezoete versie van cola. Maarzonder bubbels dan. Niet meteen mijn piece of cake dus. Ik heb al beter druivesap gedronken. India is duidelijk geen wijnland. Over het feit of het een bierland is, zijn we nog volop aan het experimenteren.

De Westerse toerist heeft hier trouwens ook al aardig z`n weg gevonden. M.a.w. : we vallen niet meer zo op met ons bleek velleke.Om heel eerlijk te zijn : eigenlijk worden we straal genegeerd. Geen mens die nognaar ons omkijkt. En dat terwijl we de voorbije dagen en weken eerder als 1 of andere bezienswaardigheid werden beschouwd (en Sybille met haar opvallende haarkleur al helemaal), we altijd wel weer eens met iemand op de foto moesten (al dan niet in het geniep), en we 1keer zelfsapenootjes werden gevoederd.We maken ons dan ook danig zorgen om onze populariteit. Alhoewel, bij nader inzien: we leken vooral in de smaak te vallen bij de Indische jonge gasten. U kon het al vermoeden : niet meteen mijn droom- of doelpubliek dus.

Tijd dus om de biezen te pakken. Morgen, zaterdag, vertrekken we richting Cochin, onze voorlaatste bestemming.Time flies.

Voila, voor zover mijnwriter`s block. Hoe zit het eigenlijk met dat van jullie? Kan ferm lastig zijn, niet ?

de grote trek richting zuiden

Ja, lap : het is zover. Niet enkel de geur van India zit al tot diep in onze poriën, maar we beginnen er ook alals eendoorsnee-Indiër uit te zien. Resultaat van 2 opeenvolgende nachten op een nachtbus. Want ook al kies je voor de 'Deluxe-uitvoering', dan nogsteeds heb je het gevoel op een half stort te slapen.

Maar voor de rest valt de transformatie best nog mee :

• we weigeren pertinent mee te doen aan die typisch Indische wegwerp-mentaliteit en houdenons afval netjes bij tot we ooit eens een vuilbak tegen komen (uren en dagen later).
• we wachten braafjes tot de bus of trein helemaal tot stilstand is gekomen alvorens er op- of af te springen. En over de treinrails klauteren, doen we al helemaal niet.
• we schrapen onze keel nog steeds niet, om vervolgens de opgehaalde inhoud lukraak in het rond te spuwen. De favoriete bezigheid van zowel vrouw, maar vooral man. Het went maar niet.
• we wassen ons nog steeds - waar mogelijk - netjes onder een douche in plaats van in de Ganges of aan de oevers van één of ander meer.
• bij het dwarsen van een drukke baan kijken we nog steeds voorbeeldig naar links-rechts-links. Een puntje waar misschien tochbeter eens aan zouden werken, gezien het verkeer hier eigenlijk feitelijk links rijdt...

Conclusie :u zult ons bij thuiskomst dus best nog wel herkennen. Misschien ons enkel een tijdje in een sopje te week leggen, en alles is weer zoals voorheen.

Bon, intussen zijn we in Goa, een badplaats met Portugese roots aan de Arabische Zee. Vandaag is één of andere feestdag, en alles ziet er dus een beetje gesloten uit. Een beetje doods ook wel. We waren die helse drukte zowaar al een beetje gewoon, blijkt nu.

De temperatuur is hier - ik schat - zo`n 200 graden. Dusook dat is voor ons nog een beetje wennen.
Maar daar zullen we wel even de tijd voor hebben. We gaan ons tentje hier nl. een paar dagen opslaan. Eventjes niet het dagelijkse gesleur met de rugzakken dus.

We hebben trouwens gezamenlijk besloten dat - als we toch persé ziek zouden moeten worden - het daar nu wel de uitgelezen moment voor is. Nu we geen uren gevangen zitten in één of andere trein of bus. En alle sanitair netjes tot onzer beschikking hebben.

We hebben onze Imodium-tabletten trouwens al eens uitgetest. Kwestie van te weten of het goeie zijn. Na elk 2 tabeltjes genomen te hebben, wisten we het al : ze zijn goedgekeurd. Geen dramatische `afloop` dus...

Zaterdag dan nemen we de vliegmachien naar Cochin. Ik begin er zowaar van te rijmen. Opnieuw een pak zuidelijker dus. Misschien lukt het ons om deze week nog wat foto`s op de blog te zetten. Misschien ook niet. In India kent men nu eenmaal maar weinig zekerheden. En een snelle internet-verbinding al helemaal niet.
Anders horen we mekaar wel in de loop van volgende week vanuit Cochin.

Zo, u bent weer helemaal op de hoogte van onze dag- en weekindeling. Hoe zit dat trouwens met die van jullie - naast het lezen van onze blog?

Van hippie-land naar het Venetie van het Oosten

Voor zij die meevolgen op de kaart, kruis maar aan : Udaipur - ook wel het Venetie van het Oosten - lekker romantisch dus - gezellig druk ook. Onze laatste officiele tussenstop vooraleer we het een versnelling trager zullen doen.

In 1 van de vorige stops - Jaipur - ging het er al een stuk beschaafder aan toe. Hier en daar al wat meer betonnen banen, ipv zandwegels. Verkeerslichten ook (voorlopig enkel nog maar vooral als decorvulling). Het is niet de eerste keer dat we content zijn dat we het allemaal nog kunnen navertellen.
Jaipur dus. Ook wel de Pink City genaamd. Pink, omwille van zijn talrijke roze(achtige) gebouwen.
Voor de meelezende insiders onder jullie : voor de rest weinig 'ander pink' te melden. Hier niet. En over heel India ook niet, lijkt me.
Al hadden we een paar dagen geleden wel een uiterst interessant gesprek met een Indisch advocaat. En zo zijn we weer helemaal op de hoogte van de rechten en plichten van onze Indische pink-minded medemens. U leest er artikel 21 en 41 van het Indisch wetboek maar eens op na.

Vorige bestemming dan - Pushkar - een waar bedevaartsoord voor allerlei (overjaarse) hippies van allerhande pluimage. Die hadden in hun Woodstock-jaren duidelijk het licht gezien. En misschien maar goed ook, want de elektriek heeft hier meer niet gewerkt, dan dat ie dat wel gedaan heeft. Pushkar, een kleiner stadje, netjes gelegen tussen wat meren en bergen. Onze longen kunnen weer op full speed werken. Niets te vroeg, want een overdosis aan AC, stof en 'gezonde' stadslucht is duidelijk nefast voor ons beider luchtwegen. U ziet : het leven van een backpacker is duidelijk niet te onderschatten.

Maar goed, de eerstvolgende 2 dagen houden we een onvervalste bus-marathon, met slechts een kleine tussenstop in Ahmedabad en Mumbai. Veel tijd om aan jullie te denken zal er bijgevolg niet zijn. U hoor ons dan ten vroegste terug rond 21 februari ofzo, vanuit onze (tijdelijke) rustplaats, Goa.

En wat een geruststelling dat het Ijstijdperk bij jullie eindelijk definitief ten einde lijkt te zijn. We kunnen weer op beide oren slapen. En vooral : ongegeneerd en ongecensureerd stoefen over de steeds-stijgende Indische temperaturen.
Of we ook al een zomers kleurtje hebben, is voor ons zelf ook nog niet helemaal duidelijk. Het bovenste laagje is er vooral eentje van stof. We weten het u wel te vertellen van zodra we weer eens een douche (met warm water) vinden.

Rest er ons u nog een zalige en deugddoende ontdooiing toe te wensen !

Tot over een paar dagen !

Sybille en Sandra

Indian Railways sucks

In Belgie is de trein altijd een beetje reizen. In india altijd een beetje wachten.
In Belgie wordt de vertraging uitgedrukt in minuten. In India in uren. En jaja, in Afrika wellicht in dagen, maar daar hebben wij momenteel geen boodschap aan. 16 uur vertraging vonden wij er net iets over.

Maar goed, zo zijn we intussen weer een lesje in relativering rijker. En er zullen er nog wel volgen. Van z`n leven zal je ons in Belgie niet meer horen klagen als de trein opnieuw twee minuten (= de volle 120 seconden !) vertraging heeft...
Het is ons trouwens op dit ogenblik nog niet helemaal duidelijk waarom we perse op voorhand onze treinplaatsen moeten reserveren, terwijl ze ons dan 16 uur ongegeneerd te kakken zetten (en dat zouden ze hier ook doen, he. Altijd en overal. Ik bedoel dan ook letterlijk, he.)

Hierdoor zagen we dan ook de nachttrein aan onze neus voorbijgaan. En dienden we in allerijl in een haast godvergeten gat een overnachting te zoeken. In een koeiestal - officieel `hotel` - maar deze titel vonden we het echt wel niet waardig. U merkt het later wel aan onze foto`s.

Maar wat ons wellicht het meeste bezighield, was dat we ofwel onze treinaansluiting naar onze volgende bestemming maar nipt zouden halen en bijgevolg de Taj Mahal zouden moeten missen, of omgekeerd. Geen al te moeilijk dilemma uiteraard. Dat spreekt voor zich. En wat een pareltje is het, dat - terecht - Wereldwonder. U moet het zelf ooit eens gezien hebben. Echt waar. Bery, bery beautifull. En ook bery impressive.

Al kregen we de voorbije dagen nog wel meer indrukken te verwerken. In Varanasi bijvoorbeeld, waar aan de oevers van de Ganges dagelijks een soort van publiekelijke `live-crematie` plaatsvindt. Zoiets kruipt wel even in de kleren. En dan heb ik het niet enkel over de rook en wierook. uiteraard. Alhoewel, dat ook wel eigenlijk. We zijn intussen in wandelende wierookstokjes getransformeerd. `t Zit al tot diep in de porien zelfs.

Maar wat we ons eigenlijk al de hele tijd (= 2 seconden lang) afvragen : lukt het daar zo een beetje bij jullie? Zo in die vrieskou?
Als het enigszins een troost mag wezen: hier is het lekker en aangenaam warm (ik schat zo`n 25 gr.) zo van 10 tot 17u. Daarvoor en daarna kunnen we onze fleece ook best wel gebruiken.

Tot een volgende !

Sybille en Sandra

from Delhi to Varanasi

Delhi 1ste indruk : `t is hier een regelrecht zottekot.
2de indruk : zie eerste indruk.

Om u een idee te geven : de drukte in Delhi is vergelijkbaar met de 1ste dag van de solden in een stad als Brugge, maar dan alleen honderdduizend miljard keer erger (ik probeer kalm te blijven). Alles loopt en rijdt hier door mekaar. Zelfs een mierennest is daartegenover nog netjes georganiseerd. Daarbovenop lopen nog eens allerlei beesten over straat en klettert iedereen maar op de grond wat ie niet meer nodig heeft. En geloof me : veel hebben ze hier precies niet nodig. En men toetert er maar op los. Van `s morgens tot `s avonds. Van `s avonds tot `s morgens. Dag en nacht dus (nog steeds ijzig kalm).
En toch verrassend hoe snel nen mens zich aanpast aan deze `levensstijl`. Go with the flow dus. We zijn tenslotte op reis. Maar ik zou er niet kunnen of willen leven, zoveel is duidelijk.

Toch hebben we geen traantje verpinkt toen we gisterenavond de nachttrein naar andere oorden hebben genomen. Het bizarre van zo`n nachttrein is wel, dat men er als 41-jarige opstapt, en als 81-jarige weer afstapt. Niet meteen bevorderlijk voor botten en ledematen dus. We zijn dan ook geen 40 jaar meer...

En het zal maar 1 van de vele van dergelijke verplaatsingen zijn. We hebben - een beetje noodgedwongen - zogoed als ons volledige traject uitgestippeld en vastgelegdin functie van de nog beschikbare plaatsen op de treins (en dat waren er huiveringwekkend weinig).
Concreet betekent dit dat we tot 20 februari als een wervelwind door het land zullen razen en het pas vanaf dan wat relaxter zullen kunnen aandoen.De (relatieve) rust van het zuiden zal dan wellicht een welgekomen verademing zijn ...
De optie was om nog wat langer in Delhi te blijven. Niet meteen een optie dus. Volgens ons duren de `solden` daar niet - zoals bij ons - slechts1 maand, maar wellicht voor eeuwig en altijd.
Amen.

Voor alle duidelijkheid : dit klinkt misschien als 1 grote klaagzang, maar zo zien wij het hoegenaamd niet hoor. Verre van dat zelfs. De `Indianen` zijn werkelijk schatjes. En we worden als 2 koningen op handen gedragen. De vraag is natuurlijk hoe leuk wij dat bij wijlen wel vinden

Medische update : alles voorlopig negatief. We poetsen de tanden netjes met flesjeswater, houden de mond gesloten tijdens het douchen en zijn halve freaks wat de voedselinspectie betreft. Ook al hebben we met momenten goesting om al die kraampjes met lekkernijen en vers (?) fruit als uitgehongerde wolven leeg te vreten.

O ja : thanx voor de verjaardagswensen. De verjaardagstaart mag vanaf 4 maart aan huis geleverd worden. Liefst niet al te spicy als het even kan. Daar hebben we hier meer dan genoeg de kans toe.

Tot een volgende !

Namaste!

Dan viel er 1, dan 2 van vele vlokjes sneeuw boven Frankfurt uit...

Al bij al zijn we deze ochtend veilig geland in Dehli, de eerste geuren uit een ongekend register waaien ons toe naast het oorverdovende getoeter van kris kras door elkaar snorrende voertuigen. Wij krijgen de escortes van linker- naar rechteroever vriendelijk aangeboden door de behulpzame, soms te, Delhiers, die zich met een onverstoorbaargemak en glimlachlangsheen de pruttelende voertuigen scheren. Ons reisplan heeft al aan stopplaatsen moeten inboeten maar nieuwe ontdekkingen worden eraan toegevoegd.

Hello a vous toutes et tous,

Nous voila finalement arrivees a dehli, non pas que frankfurt nenous interesse pas mais... deja nous sommes impregneesdes saveurs intenses de la decouverte. Nous arrivons a deceler les hochements de tete, le `delhiens` se revelent adorables.Nous sommes encore sous l`emerveillement afin de bien cerner et se laissons emporter par cettemultitude de tout.

Une chose importante aue nous avons deja compris ici: `you happy! I happy!`

ik laat het echte schrijfwerk aan sandra over. Kus/Bisous