Algemene staking in Kerala vandaag -het openbaar vervoer ligt dan ook sjiekeplat - we zitten dus ongewild nog een extra dagje vast in Cochin. Byebye plannen voor vandaag. Extra dagje vakantie in de vakantie dus. Tijd dus om voor jullieweer wat tijd te maken.Jullie worden echt wel teveel verwend...

3 kwartier in de tuk-tuk - 2 uur wachten in de luchthaven - 1 uur op de vlieger - 3 uur wachten in de luchthaven - nog eens 1 uur in de vlieger - anderhalf uur in de taxi. Zo geraak je in India 800 km verder. De trein of bus nemen is uiteraard ook een mogelijkheid, maar dan doe je er minstens 2 keer zo lang over.

En als je dan hoopt om bij aankomst`s avonds laat in je hotel van een verkwikkende douche te mogen genieten, blijkt dat helaas ijdele hoop: dubbele boeking van de hotelkamer. Zelfs na telefonische reservatie, bevestiging via mail en om helegans zeker te spelen: nog maar eens een extra bevestiging mailsgewijs. Helaas, onze fout: we hadden wellicht nog een 4de keer moeten bevestigen...
Maar - niet onbelangrijk -een Indiër zal je nooit in de kou laten staan (of in de warmte inons geval): binnen het halfuur was een nieuw logement voor ons geregeld. Deze keer bij Mr. Das en Mevr. Jasmine. In een netjes verzorgde homestay, maarmet minuscuul klein kamertje,en een minuscuul klein bedje weliswaar. Maar, no worries: veel plaats hebben we niet nodig - tegen de tijd dat we in ons bed belandden waren we toch al half-opgevreten door de muggen.

En (volgende frustratie), als je dan ook nog eens hoopt om het stof en de emoties te kunnen doorspoelen met een frisse pint, lijkt ook dát plan niet door te gaan. Maar bon, we zijn nog altijd in India, niet in Utopia. We zijn blijkbaar in één of ander hyper-katholiek - maar toch wel idyllisch - gat terecht gekomen, waar geen dranklicenties mogen uitgereikt worden in de onmiddellijke nabijheid van een kerk of school.En da`s zo ook vrijwel de hoofdbrok van wat hier te vinden is: scholen en kerken. En café`s zonder bier... We beginnen ons al af te vragen wat meneer pastoor tijdens zijn zondagsmis dan wel in zijn kelk doet. Echt bloed?

Ik voeg toe aan mijn verjaardags-verlanglijstje: 1 bak bier.
En een tuk-tuk, want het blijven toch zalige karretjes om je van punt A naar punt B te laten vervoeren. Als kamikaze-piloten zigzaggen en slalommen ze door het verkeer, en toch heb je de (quasi) zekerheid dat ze perfect weten waar ze mee bezig zijn en dat je heelhuids je doel zal bereiken. Het hele verkeer is hier trouwens één groot kluwen, en toch loopt alles in zekere zin georganiseerd. En geen agressie, geen gevloek, gesakker of uitgestoken middelvinger. Niks van dat alles. Enkel wat wild heen en weer getoeter. Ieder vecht weliswaar voor z`n plaats op de weg, maar staat die plaats - zonder verpinken - van tijd tot tijd dan ook weer heel hoffelijk af. Wij, dappere Belgen, zouden hier duidelijk nog een lesje in (verkeers)tolerantie kunnen leren.
Bon, voor zover deze aflevering van 'Kijk-Uit'.

Morgen gaat het richting Chennai (in de hoop en veronderstelling dat het openbaar vervoer tegen die tijd terug normaal verloopt). Final destination. Met de nachttrein. Of, gezien de temperaturen en de 'snelheid' waaraan een gemiddelde trein hier rijdt, misschien beter: stoomtrein.

Hear you back on Friday. Voor een laatste Indische groet wellicht...